Wrakingskamer rechtbank Noord-Holland is één grote farce

Meldpunt Collectief Onrecht (MCO) is naar aanleiding van ernstige klachten over de wrakingskamer Alkmaar een uitgebreid onderzoek gestart naar de rechtbank Noord-Holland. Daarbij zijn duidelijke corrupte feiten boven water gekomen waarbij rechters elkaar aantoonbaar in bescherming nemen over de rug van rechtzoekenden. Wrakingsverzoeken zijn bij voorbaat vrijwel kansloos in Alkmaar. De naam die daarbij centraal staat is  die van rechter Leendert Saarloos.

Rechter Leendert Saarloos

Wanneer men leden van een rechtbank wraakt, dan gaat die wraking naar de wrakingskamer. In een wrakingskamer nemen rechters zitting uit verschillende sectoren. Rechtzoekenden moeten erop kunnen vertrouwen dat deze wrakingskamers onafhankelijk en onpartijdig zijn, zodat rechters die dat niet zijn van de zaak kunnen worden gehaald.

Saarloos is  een van de rechters die wrakingskamers voorzit. Hij moet dus toetsen of rechters tegen wie een wraking is ingediend, objectief en onafhankelijk zijn zoals de wet voorschrijft. Maar Saarsloos en de wrakingskamer, zo is aan het licht gekomen, behandelt wrakingsverzoeken tegen rechters die hem kort geleden als wrakingsrechters hebben vrijgesproken in een tegen hem gericht wrakingsverzoek. Deze situatie komt ook andersom voor, waarbij deze rechters wrakingsverzoeken tegen Saarloos juist afwijzen! Net als de situatie dat een gewraakte rechter en de rechter die daarover moet oordelen samen uitspraak doen. Veelal ziet men dat de wrakingsverzoeken met drogredenen worden afgedaan en dat de wrakingsrechters vrijwel altijd een geforceerde of zelfs absurde redenatie verzinnen om hun vrienden vrij te pleiten. Zo stellen zij vaak dat wrakingsverzoeken te laat zijn gedaan, terwijl de zaak bijvoorbeeld nog onder behandeling is en het verzoek en de gronden daarvoor nog actueel zijn. Uit cijfers blijkt dat het vrijwel nooit tot een toewijzend wrakingsverzoek bij de Alkmaarse rechtbank komt.

Saarloos dicht zichzelf in al zijn veronderstelde onschendbaarheid allerlei bevoegdheden toe, waarvan hij weet dat die buiten de regels vallen. Zo doet hij uitspraak in een zaak als voorzitter van een wrakingskamer terwijl hij in die wrakingszaak gewraakt is door een rechtzoekende. Maar rechter Saarloos doet alsof zijn neus bloedt, zelfs als hij er door de partij die hem gewraakt heeft expliciet op wordt gewezen dat hij geen uitspraak mag doen omdat hij zelf als voorzitter van de wrakingskamer gewraakt is. En toch doet Saarloos gewoon uitspraak; dit handelen kan niet anders dan als corrupt worden omschreven. Dezelfde rechters blijven dan ook gewoon op een zaak zitten en worden zo de hand boven het hoofd gehouden van bevriende rechters die normaal gesproken zouden zijn veroordeeld. Zo is er het voorbeeld waarbij een kinderrechter over een ingewikkelde rechtspersonenrechtelijke kwestie ging oordelen. Het laat zich makkelijk raden waar het met een dergelijk college in een de  uitspraak naartoe is gegaan. Processtukken zijn niet bekeken en een corrupte partij waarbij een dito corrupte collega-rechter werkt, werd door de rechtbank Alkmaar opzettelijk in de kaart gespeeld. Het is goed zich te realiseren dat rechters naar een oordeel toe kunnen redeneren, maar ook juist weer niet. We hebben het dan bijvoorbeeld over de zaak waarin de corrupte partij Liesker Procesfinanciering, gesteund door de voormalig voorzitter van de Raad voor de rechtspraak en voormalige  president van de rechtbank Rotterdam, de claim van Loterijverlies probeert te stelen.

Saarloos gaat zelfs zo ver dat hij in één en dezelfde bodemzaak tot tweemaal toe de wrakingskamer voorzit, waarbij hij al bij het eerste verzoek verklaarde dat er geen nieuw wrakingsverzoek zou mogen worden ingediend en dat er tegen deze ‘uitspraak’ van hem geen beroep open staat. Terwijl Saarloos zelf nota bene in die zaak onder een van de betrokken partijen heeft gewerkt bij de rechtbank Rotterdam; dat doet blijkbaar ineens niet meer ter zake. Saarloos houdt dus niet alleen zijn collega-rechters de hand boven het hoofd, maar ook zijn voormalige baas (de president van de rechtbank Rotterdam) en helpt hen onmiskenbaar met dergelijk nalaten en handelen om hun poging een miljoenenroof te laten slagen.

Saarloos stelt overduidelijk het belang van zijn vrienden en een mogelijk gezichtsverlies vanwege een terechte wraking boven dat van de rechtzoekende. Saarloos gaat er volledig aan voorbij dat rechtszaken veelal een grote materiële en emotionele impact op mensen hebben en denkt blijkbaar maar aan één ding: het in de kaart spelen van rechters. Ook wanneer dat ten koste gaat van de rechtzoekende.

Uit het register op rechtspraak.nl  blijkt dat Saarloos niet alleen bij de rechtbank Noord-Holland uitspraken doet, maar ook bij het hogere gerechtshof Amsterdam. Dit is een ridicule situatie die ernstige afbreuk kan doen aan een objectieve en onafhankelijke beoordeling van rechtszaken door een hogere rechter. Afvalligheid van een directe collega ligt immers minder in de rede en dat gaat ten koste van het vertrouwen in de rechtspraak.

In één zaak van de wrakingskamer oordeelt Saarloos over rechters in Alkmaar en tegelijkertijd is die zaak in een beroep ook aanhangig bij het gerechtshof bij een andere collega bij het gerechtshof te Amsterdam, waar hij actief bij het gerechtshof mee behandelt.  

MCO accepteert de handelswijze van deze rechters niet langer en eist actie van de politiek. De rechterlijke macht blijkt namelijk niet in staat zichzelf fatsoenlijk te reguleren. Saarloos moet in ieder  geval direct van het voorzitterschap van de wrakingskamer worden ontheven. MCO heeft daarom het een en ander onder aandacht gebracht van de rechtbank.